Lieve Niels,
Vandaag, 28 juni 2019, kwam dan het bericht over het onvermijdelijke. Sinds 16.15 uur ben je begonnen aan je laatste reis. Een hersenbloeding en een -attaque werden je fataal. Je lichaam heeft na dit ongeluk geknokt om hier te blijven, je geest was al op weg. Het ga je goed Niels, daarboven, zonder pijn en verdriet. Op jouw mooiste manier, badend in een eeuwig licht, met een glaasje wijn, ons uitlachend om de dingen waar we ons druk over maken.
Wat een prachtig mens was je. We hebben elkaar leren kennen rond 2008, op twitter. Jij, Sint Joris, ik, de draak. In de mythische verhalen twee gezworen vijanden, in het echt gewoon vrienden. Ik herinner me de oud- en nieuwvieringen, waar aan het eind van het feest de meest openhartige zaken werden uitgewisseld. Je droge humor, waarmee je alles recht wist te praten, wat krom was. Man, wat zal ik dat missen.
Je bouwde een community om je heen van social media vrienden die je op handen droegen, vanwege het feit dat je nooit onder stoelen of banken stak dat je van iedereen hield. Op feesten was je altijd heerlijk aan het genieten, in het hoekje van de bank, met een lekker glaasje wijn. Kijken naar de feestgangers. Bij verrassing mengde je je dan in het feestgedruis, met een dansje of een meezinger. Je stond altijd klaar om iedereen te helpen die jouw hulp nodig had. Daar hoefde je nooit iets voor terug, want jij vond het fijn om er te zijn voor anderen.
Degenen die je beter kennen weten ook dat je het niet makkelijk hebt gehad, zoals iedereen levensbagage met zich meedraagt, zo droeg jij ook je rugzak met je mee. Zelf hulp accepteren was moeilijk voor je, omdat je een trotse man was. Wij moesten dat accepteren. Dat deden we ook, soms met tegenzin, maar jij regelde je eigen leven nou eenmaal. Je was stil op social media, de laatste tijd. Zoals wel vaker eigenlijk. Altijd kwam dat weer goed als we elkaar weer zagen of spraken. Alleen nu niet meer, de stilte is oorverdovend en je komt niet meer terug, online. Je zou het zelf omschrijven als “ik zit nu permanent in de Cloud”, met je zwarte, droge humor.
Lieve Niels, dankjewel voor de mooie jaren, dankjewel voor je vriendschap. Dankjewel voor de liefde die je uitsprak, naar mij, naar ons allemaal. Ooit kreeg ik bij de jaarwisseling een spontane zoen van je en een knuffel die eeuwig leek te duren. Die zoen en knuffel draag ik nu voor de eeuwigheid bij me, als een herinnering aan je warme inborst.
Mijn gedachten gaan uit naar iedereen die je in verdriet hebt achtergelaten. Rust zacht Niels en wanneer het mijn tijd is, hoop ik dat je me op staat te wachten met twee glaasjes wijn in de hand, dan proosten we samen op de eeuwigheid.
We houden van jou.
xxx
Jan
