Paolo van Onzenoort

Het was voordat internet bestond zoals we het nu kennen. Middelbare school, ergens midden jaren ’80. Onze school stond in Lochem. Een Rijks Scholen Gemeenschap, ofwel RSG… Van heinde en ver kwamen de leerlingen in lange rijen naar school toe gefietst. Zelf kwam ik uit de richting Ruurlo en Barchem.. soms alleen fietsend, als ik binnendoor reed, soms in een lange slang fietsers. Soms met honderden tegelijk… een stoet bestaand uit Ruurlose, Barchemse en Borculose kinders. Weer en wind trotserend. Vanuit een andere windrichting weer andere slangen met fietsers… uit Laren Gelderland onder andere. Daar zaten veel boerenzonen tussen… jongens die later een brommer kregen. Zo’n Honda MT terrein geval…

Één knaap uit de omgeving Laren heeft die brommer nooit gehad. Ik weet niet meer wat voor dag het was, maar we werden ’s morgens in de klas toegesproken. Paolo van Onzenoort had de dag ervoor, ’s middags, een dodelijk ongeval gehad op weg naar huis. Zijn clubje waarin hij meefietste reed op het tweebaans fietspad naar Laren. Dan rijd je tegen het autoverkeer in. Uitgelaten jongelui, blij dat ze vrij hebben. Duwen. Trekken. Nog harder duwen. Één duw te hard. Een fiets schiet over de tussenberm.. te laat om te remmen. Frontale botsing tussen fiets en auto. Paolo op slag dood. Zomaar, op een doordeweekse middag, ergens midden jaren ’80.

Het heeft toen diepe indruk op me gemaakt. Zo diep zelfs, dat ik tot op de dag van vandaag mijn voet boven de rem houd als ik langs een fietspad rijd met de auto en ik uitbundig fietsende jeugd waarneem. Dan denk ik aan Paolo. Aan zijn familie. Laatst probeerde ik hem te googelen. Geen resultaat. Logisch ook, want alles rondom zijn dood speelde zich af in het pré-internet tijdperk. Voor Paolo van Onzenoort is er geen memorial online. Slechts een paar gedateerde foto’s ergens op een buffetkast in het Gelderse Laren vrees ik. Na vandaag ben je wel vindbaar Paolo. Hier staat je verhaal, zwart op wit. Misschien valt er voor sommige mensen nog iets van te leren.

Aan Paolo’s familie zou ik willen zeggen: ook al lijkt het soms dat door het verstrijken van de jaren jullie jongen alleen nog in jullie harten leeft… niets is minder waar. Ik denk nog vaak aan hem.